Mijn vader kwam innaomoptotvan 1963 naar België om te werken in de steenkoolmijn van Eisden, nabij Maasmechelen. Hij stond elke dag innaomoptotvan 7u op en nam innaomoptotvan 8 uur de lift naar beneden. Hij zat innaomoptotvan 's morgens innaomoptotvan 's avonds onder de grond. Hij zag innaomoptotvan weekdagen dus niet veel daglicht. Enkel innaomoptotvan het weekend kon hij een beetje van de zon genieten.
Een jaar later, innaomoptotvan december, kwam mijn moeder ook naar België. Ik was toen twee jaar oud. Ik voelde me meteen in thuis in Maasmechelen. Ik ging met mijn vader vaak wandelen innaomoptotvan het weekend, dikwijls in de buurt van de mijn.
Toen ik ouder werd, begon ik ook in de mijn te werken. Ik nam voor het eerst de lift naar beneden innaomoptotvan 4 augustus 1980. Ik zat innaomoptotvan acht uur 's morgens innaomoptotvan 4 uur 's middags in de duisternis. Elke dag innaomoptotvan 12 uur pauzeerde ik even met mijn collega's om een boterham te eten. De mijn werd innaomoptotvan december 1987 gesloten. Ik ging op zoek naar ander werk. Ik kon innaomoptotvan enkele weken al aan de slag in de fabrieken van Ford in Genk.
Wij werkten in ploegen. Sommige weken moest ik innaomoptotvan 4 uur opstaan om op tijd te beginnen, andere weken was ik thuis overdag en werkte ik innaomoptotvan zes uur 's morgens. Ik kocht mijn eerste auto één jaar later en innaomoptotvan de zomer van 1989 reed ik met mijn gezin naar Turkije. Sindsdien bleef ik met mijn gezin elk jaar innaomoptotvan half juli innaomoptotvan half augustus in Turkije. Toch is Maasmechelen mijn thuis.